1.

« Σας λέμε να μην ενθουσιάζεστε στην ηλικία που πρέπει να ενθουσιαστείτε»

Κάποτε  ένας αγαπημένος μου φίλος μου είπε ότι « Τα όνειρα τα οποία σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο είναι αυτά που δεν είσαι σίγουρος αν μπορείς να τα πετύχεις. Τα όνειρα που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός είναι αυτά που βρίσκονται κοντά στη γραμμή της επιτυχίας ή της αποτυχία, που χρειάζεται να παλέψεις για αυτά. Γιατί όταν θα τα καταφέρεις θα έχεις κάνει την πιο όμορφη υπέρβαση που θα μπορούσες να κάνεις για σένα.». Αυτός ο φίλος έφυγε για να κυνηγήσει τα όνειρα του. Αυτός ο φίλος πήρε ένα ρίσκο, φεύγοντας από τη μιζέρια της  καθημερινότητας.

Μιλώντας με κάποια άτομα κατάλαβα ότι οι ηλικίες 20+ με 30+ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Τι θα κάνουν στη ζωή τους ( με βάση την σκατένια κατάσταση γύρω μας)  και τι είναι αυτό που τους γεμίζει. Είναι λίγο στενάχωρο αλλά πραγματικό.

Άνθρωποι που ξεκινάνε τη ζωή τους με μία βαλίτσα όνειρα και ένα κεφάλι γεμάτο σχέδια. Θαρραλέοι αλλά και φοβισμένοι. Ενθουσιασμένοι για όλες τις ευκαιρίες που θα έρθουν.  Το σήμερα είναι σαν μια σκάλα που προσπαθείς να ανέβεις αλλά συνεχώς έχεις όλο και πιο μεγάλα σκαλιά για να ανέβεις. Και μετά χάνεις λίγα από τα όνειρα σου και κουράζεσαι και συμβιβάζεσαι με άλλες εναλλακτικές.

« Μην ενθουσιάζεσαι, να είσαι εγκρατείς»

Υπάρχουν οι άνθρωποι που συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτά τα όνειρα και να αγωνίζονται. Κάνουν αυτές τις μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις.

Και υπάρχουν και οι άλλοι που αναλώνονται σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς να κάνουν την παραμικρή υπέρβαση. Και μένουν στάσιμοι. Γυρίζουν γύρω από την ουρά τους και γκρινιάζουν.

Ποιος από τους δύο θες να είσαι στ’αλήθεια ; Θα ρισκάρεις; Τι έχεις να χάσεις; Σκέψου τι είναι αυτό που έχεις να χάσεις πραγματικά. Πως γίνεται να ξέρεις αν αυτό που θα συναντήσεις μετά δεν θα είναι  καλύτερο;

Και αυτό αφορά όλους τους τομείς της ζωής μας. Φτάσαμε στην ηλικία που δεν έχει νόημα να κατηγορούμε τους άλλους για τα προβλήματα που έχουμε σήμερα ( ψυχολογικά , ανασφάλειες , οικονομικά κτλ) γιατί είμαστε πλέον υπεύθυνοι για τις επιλογές μας.

Μισό χιλιοστό αλλαγής σκέψης μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου, να την κάνει λίγο πιο φωτεινή και εσένα λίγο πιο θαρραλέο. Ας φύγουμε λίγο από το “comfort zone “ που έχουμε φτιάξει και ας κάνουμε πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα, μόνο έτσι θα νικήσουμε το φόβο μας. Τι έχουμε να χάσουμε;

Και ναι ενθουσιάσου, με ότι θες , ότι σε γεμίζει και ότι σε καυλώνει, με μικρά ή μεγάλα πράγματα που συμβαίνουν , με ανθρώπους , με συζητήσεις , με σχέδια. 

 Διάλεξε εσύ ποιος θέλεις να είσαι. Διάλεξε εσύ τη  ζωή που θέλεις  να έχεις και ποιους ανθρώπους  δίπλα σου. Διάλεξε εσύ πως θέλεις να βλέπεις τα πράγματα. Το τι έχεις στη ζωή σου είναι δική σου επιλογή. Γίνε λίγο πιο αισιόδοξος.

« Είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση; »

Ξημερώνει. Ήλιος, κίνηση και το χάος των ανθρώπων έξω στην πόλη. Πρέπει να φορέσω το χαμόγελο μου και να βγω μαζί με τους άλλους.. 

Αλλά  μια στιγμή..

Ποιο χαμόγελο ;

Ξύπνησες και δεν έχεις όρεξη.. άνοιξες τα μάτια σου, σκέφτηκες κάτι που σε χαλάει, κάτι που ήταν χθες το βράδυ εμπόδιο στο να κοιμηθείς πιο νωρίς και κατσούφιασες.

Κι ο ήλιος;

Στο δωμάτιο δεν έχει ήλιο. Επιλεγμένα τα πατζούρια ακόμα κλειστά. Κι έτσι θα παραμείνουν από ότι φαίνεται. Νιώθεις κάτι άσχημο μέσα σου. Κάτι βαρύ.

Και πέφτεις..

Και πέφτεις..

Παίρνεις το κινητό σου, τσεκάρεις ότι έχεις, δεν απαντάς σε κανένα κι έπειτα βάζεις το τραγούδι που έχει ανάγκη το μέσα σου να ακούσει. Θα σε ηρεμήσει. Κάνεις σκέψεις, φαντάζεσαι ιδανικές και μη καταστάσεις, χουζουρεύεις  λίγο ακόμα και σκεπάζεις με έναν αναστεναγμό το πρόσωπό σου.

Και σκέφτεσαι «είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση;»

Καθησυχασμένος στο σκοτάδι σου. Μόνος, γιατί αυτό έχεις ανάγκη.  Ή ίσως μόνος κι ένας καθρέφτης. Γιατί το έχεις συνήθειο να σε κοιτάς στον καθρέφτη και να σε γειώνεις. Να μιλάς άσχημα.  Κι εκείνη την στιγμή να μην ξέρεις το κάνεις αυτό επειδή σε αγαπάς τρομερά ή σε μισείς;

Και σκέφτεσαι «είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση;»

Όχι δεν είναι.

Όχι, μην αφήνεις να σε ρουφάει το πάπλωμα.

Εκεί κάτω κυριαρχεί το μαύρο. Το μαύρο είναι η απουσία χρώματος. Κι έχει για φύλακες τους δαίμονες σου. Δεν χωράει εκεί φως. Σε εσένα όμως ναι.

Μην επιτρέπεις  να σου παίρνει την δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

Που πήγε λοιπόν το θάρρος, η αισιοδοξία, η χαρά, το ξυπνητήρι του εαυτού σου; Πόσο ακόμη αναβολή να αντέξουν; Ο χρόνος τρέχει και σε προσπερνά. Ο χρόνος δεν σου βάζει ξυπνητήρι. Τσουλάει μόνος του χωρίς να τον νοιάζει εάν είσαι συντονισμένος μαζί του. Όσο τρώγεσαι, η εσωτερική σύγκρουση που βιώνεις χαλάει τα πάντα στην καθημερινότητα σου, απ’ τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά.

Θες να δώσεις τα χέρια με την ζωντάνια και να πεις είμαστε φίλοι; 

Έτσι όλα τα πρωινά, θα σου χαμογελούν πριν ακόμη ανοίξεις τα μάτια. 

                                           

                                             Η δύναμη του να σε σώζουν και να σώζεις.

Μπορείς να “σώσεις” κάποιον;

Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που τους αγαπάμε και θέλουμε το καλύτερο για αυτούς. Είναι κάποιοι άνθρωποι που νοιαζόμαστε τόσο πολύ και πιστεύουμε ότι αξίζουν κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι που είμαστε τόσο συνδεδεμένοι μαζί τους που ευχόμαστε να μπορούσαμε να τους προστατέψουμε.Και τα θέλουμε όλα αυτά. Και τα πιστεύουμε όλα αυτά. Και τα ευχόμαστε όλα αυτά Προσπαθούμε και συμβουλεύουμε. Στους άλλους μπορούμε να γίνουμε ο τέλειος σύμβουλος , ο τέλειος ψυχολόγος. 

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους ελαφρύνουμε έστω λίγο, από το βάρος που έχουν. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους κάνουμε να καταλάβουν λίγο τον εαυτό τους.

Κι ενώ η λύση στο πρόβλημα τους είναι προφανής και την ξέρουν ως ένα βαθμό, επιλέγουν έναν φαύλο κύκλο μιζέριας , γκρίνιας ή στεναχώριας. Εσύ το βλέπεις απλό όλο αυτό, στην ουσία είναι , αλλά δεν είσαι μέσα στο πρόβλημα. Ίσως το ζεις μαζί τους.

Κατά βάθος  πιστεύεις ότι μπορείς να τον αλλάξεις , ότι μπορείς να είσαι αυτός ο άνθρωπος που θα τον σώσει από όποιο χάος και αν βρίσκεται. Και μιλάς και προσπαθείς και δίνεις περισσότερα από όσα θες να δώσεις.

Είναι γοητευτικό να νιώθεις ότι εσύ είσαι το άτομο που άλλαξε τη ζωή κάποιου , που την έκανε καλύτερη και με περισσότερο χαμόγελο. Γίνεσαι πιο ξεχωριστός. Γιατί εσύ μπορεί να ρισκάρεις για εκείνον , αλλά κανέναν δεν μπορείς να σώσεις , αν δεν θέλει να σωθεί.

Μπορεί κάποιος να σε “σώσει”;

Ίσως να θέλουμε απλά κάποιον που θα είναι εκεί για μας, που θα μας προστατεύει, που θα μας σώσει από το δικό μας χάος , από το δικό μας φαύλο κύκλο, μια σανίδα σωτηρίας.  Ίσως θέλουμε να νιώσουμε και εμείς λίγο μικροί και προστατευμένοι. Για λίγο να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε για το τι θα συμβεί. Λίγη παραπάνω ασφάλεια. Για λίγο να σταματήσει ο χρόνος  και να μην έχουμε συνέχεια τον έλεγχο. Να παραδοθούμε. Και είναι ωραίο να παραδίνεσαι. Μπορεί να είναι  δική σου ανάγκη να νοιάζεται κάποιος  και να είναι εκεί στα λάθη σου ή όταν πέφτεις κάτω. Μπορεί να είναι  δική σου γαλήνη να μπορεί κάποιος να βλέπει πότε φοράς μάσκα. Και ίσως να μπορεί να δει και την  άσχημη πλευρά του προσώπου σου. Και παρόλο αυτά να μένει. Να προσπαθεί να σε γλιτώσει από τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί  τον αγαπάει πιο πολύ από εσένα.  Γιατί αυτός μπορεί να ρισκάρει για εσένα , αλλά κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν δεν θέλεις να σωθείς.

Χαμένοι στην μετάφραση

“ Γιατί χωρίσατε;” “Ασυμφωνία χαρακτήρων”

Ισχύει , δεν είναι κάποιο παραμύθι ή ατάκα απλά. Αυτή η φράση κρύβει μια βαθιά , θλιβερή αλήθεια. Πιστεύω ότι για οποιονδήποτε λόγο κάποιοι χώρισαν οφείλεται αυτό στην ουσία, ασχέτως ποια ήταν η αφορμή. Μικρές σχέσεις , μεγάλες σχέσεις και κάπου  στο ενδιάμεσο έρχεται και η ημερομηνία λήξης. “ Μα πως ; Αφού τα πήγαιναν τόσο καλά. Ήταν τόσο ταιριαστοί” Κάπου στην πορεία χαθήκανε. Κάπου σε όλο αυτό το όμορφο που είχαν χάθηκαν στη μετάφραση.

Η αλήθεια είναι ότι οι ανάγκες μας είναι πολύ απλές. Στην πραγματικότητα , δεν χρειαζόμαστε και δεν θέλουμε πολλά από κάποιον. Και ναι θα συνεχίζω να πιστεύω ότι μόνο η αγάπη αρκεί, αλλά υπάρχουν μέσα μας δαίμονες που δεν ξέρουμε πώς να τους διαχειριστούμε και χάνουμε τον έλεγχο … και κάτι από εμάς.

Δεν μιλάμε για τις ανάγκες μας όμως, για αυτά τα βαθιά  πράγματα που κρατάμε μέσα μας κλειδωμένα. Φοβόμαστε μην εκτεθούμε , μην χάσουμε την μάχη , μην παραδοθούμε, μην πέσει το τέρας που λέγεται εγωισμός ( και άλλοι το ονομάζουν περηφάνια). Πόσο εκφραζόμαστε; Πραγματικά όμως. Γιατί πνιγόμαστε; Γιατί είμαστε τόσο δειλοί;

Είναι δύσκολο να πεις πως νιώθεις, θέλει θάρρος. Το καταλαβαίνω. Κάποτε ένας φίλος με ρώτησε “Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται μια σχέση;” “ Επικοινωνία” απάντησα, “Όχι  ειλικρίνεια;” με ρώτησε. Το σκέφτηκα για λίγο “Πως θα μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς αν δεν μάθουμε να επικοινωνούμε;”. Και ξαφνικά έδωσαν όλα νόημα. Μπορεί να μην θυμάσαι την συζήτηση μας αλλά με προβλημάτισε περισσότερο από ότι περίμενες.

Θεωρητικά είναι απλό να επικοινωνείς, να μιλάς, να ακούς. Και είναι. Απλά έχουμε την τάση να πνιγόμαστε στο δράμα μας και να τα κάνουμε όλα τόσο περίπλοκα. Τόσοι φραγμοί για να μιλήσεις και να χρησιμοποιήσεις τις κατάλληλες λέξεις. Γιατί οι λέξεις για τον καθένα μας είναι διαφορετικές.

Δεν υπάρχει το “για πάντα”. Μπορείς όμως να διεκδικήσεις το δικό σας “για πάντα”. Και είναι θέμα συνεργασίας όχι ανταγωνισμού στο να το καταφέρεις. Δεν θεωρώ ότι ποτέ μπορείς να μάθεις κάποιον. Περνώντας τα χρόνια ανακαλύπτεις κάτι για σένα και κάτι για εκείνον , ποτέ δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Οι καταστάσεις αλλάζουν και ίσως αλλάζουμε και εμείς σε κάποιο βαθμό. Για αυτό άκουσε τον, δες την θλίψη ή την μοναξιά του ή την ανάγκη του απλά για μια αγκαλιά.

 Για μια φορά , ας ακούσουμε πραγματικά , ας μιλήσουμε αληθινά , ας εκτεθούμε και ας ελευθερωθούμε. Ας σταματήσουμε να καταπιεζόμαστε και ας ρίξουμε τις μάσκες μας. Και ίσως να ακούσουμε και οι ίδιοι τον εαυτό μας και να μας καταλάβουμε λίγο πιο πολύ γιατί αντιδράμε ή νιώθουμε έτσι.

Βγείτε έξω και βρείτε έναν άνθρωπο που θα μπορέσετε να βγάλετε αυτή μάσκα, που θα τον νιώθετε και θα σας νιώθει. Και κάθε φορά που θα του λες «άσπρο» θα καταλαβαίνει ακριβώς τη εννοείς ( και όχι για παράδειγμα γκρι). Που θα σας κάνει λίγο καλύτερο, που δεν θα σας ρουφήξει την ενέργεια , αλλά θα σας δώσει. Μην φοβάστε να αγαπήσετε και να αφεθείτε. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά είναι κρίμα να μην ζήσετε αυτό που νιώθετε. Επικοινωνήστε , εκφραστείτε. Βρείτε τις πραγματικές σας ανάγκες. Αφήστε όλα αυτά που σας καίνε να σας κάψουν. Ζήστε το. 

Μια ιστορία μιας παλιάς γνωστής. 

Νες μέτριος με γάλα

   Αυτός ο καφές στοιχειώνει κάθε ελληνική οικογένεια. Είναι η πιο εύκολη, απλή και ασφαλής λύση. Πάντα θα σου ξεφεύγει λίγο παραπάνω ζάχαρη και καλά κατά λάθος. Αλλά ξέρουμε και οι δυο μας ότι το κάνεις επίτηδες. Και μετά το μετανιώνεις. Όχι επειδή είναι πολύ γλυκός αλλά επειδή υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι θα περιορίσεις τη ζάχαρη. Και το λες από την αρχή της εβδομάδας και συνεχίζεις να το κάνεις έναν ολόκληρο χρόνο. Δικαιολογίες. Ένας καφές που ενδόμυχα δεν σου αρέσει αλλά κατά κάποιον τρόπο τον ζητάς. Λες ότι τον πίνεις με ευχαρίστηση. Έλα τώρα είναι ο πιο ανθυγιεινός καφές. Αλλά βαριέσαι να πας να πάρεις έναν καφέ από έξω που θα σου αρέσει πιο πολύ.  Φοβάσαι ότι θα ξοδεύεις χρήματα ή βιάζεσαι ή βαριέσαι. Χα !

Εσύ λοιπόν είσαι ο νες καφές μου. Ήσουν ο πρώτος καφές που δοκίμασα με έχτρα ζάχαρη και ελπίδες ότι θα εθιστώ έτσι ώστε να ξυπνάω πιο εύκολα το πρωί.

Έτσι ξαφνικά σηκώθηκα από τον καναπέ και δοκίμασα καφέ. Ζεστό καφέ. Έχει σημασία.

Εσύ δεν έπινες ποτέ καφέ. Τόσο περίεργος και τόσο απλός όλα μπροστά στα μάτια μου. Σαν να μην καταλαβαίνω τη σύσταση του καφέ αλλά να μην κοιτάζω τα συστατικά του. Καμία συσκευασία δεν γράφει τρόπο επεξεργασίας του καφέ. Έψαξα αλλά κοιτούσα την ετικέτα από το κουτί. Πόσο ανόητη.

Ήμασταν από τα ζευγάρια που ο ένας έπινε τον άλλον. Κλειστήκαμε στη συσκευασία μας. Ήταν υπέροχο. Ένας κόσμος για μας. Θα μεγαλώναμε μαζί , δεν μας ένοιαζαν οι άλλοι κλεινόμασταν σε ένα δωμάτιο και βλέπαμε ταινίες και κάποιες φορές κοιμόσουν. Είχες πλάκα.

«θα καταστρέψω ότι αγνό έχεις μέσα σου» γιατί αυτό δεν το έκαναν μότο του στιγμιαίου καφέ; Εδώ είναι το αστείο ξεκινά ως στιγμιαίος και καταλήγεις να τον πίνεις όλο το χειμώνα.

Ήθελα να σταματήσω, αλήθεια. Φοβόμουν και μου άρεσες. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Προσπαθούσα να καταλάβω σε τι εθισμό ήμουν. Αλλά δεν ήμουν σε αυτόν που ήθελα ακριβώς δεν με ξυπνούσε τόσο γρήγορα ήταν ένα υποκατάστατο καφέ.

Θα νομίζεις ότι είμαι κακιά και ότι δεν εκτίμησα τίποτα.

Όχι! Κάνεις λάθος και το ξέρεις.

Μου άρεσε στο τέλος αυτός ο καφές , έβαζα και μπόλικο γάλα και ζάχαρη. Τον έφτιαχνα κάπως για να μου γίνει συνήθεια.  Όμως όπως λένε και πολλοί ο νες είναι το κατακάθι των καφέδων, χημικός , φτιαχτός καφές.

Σαν και εσένα. Πόσες περσόνες κάλυψαν την αλήθεια σου. Και όπως και οι εταιρείες έτσι και εσύ , έκρυψες τα συστατικά σου. Και με πλάνεψες σε μια ιδανική δόση.  Όλα μπροστά στα μάτια μου. Γευόμουν την γεύση του και το ονόμαζα καπουτσίνο. Αλλά δεν ήταν και εσύ έλεγες ότι ήταν.

Αλλά όταν θες κάτι που δεν έχεις το ονειρεύεσαι. Περνούσε ο καιρός και ξίνιζε ο καφές  και άρχιζα να υποψιάζομαι ότι δεν είναι και τόσο υγιεινός .Πόσα ψέματα μου πούλησες για να πιω αυτόν τον καφέ και να νιώθω ότι ήταν σημαντικός. Ήταν ! δεν χρειαζόταν να κάνεις διαφήμιση του προϊόντος. Σαν τις μεγάλες εταιρείες καφέ που ισχυρίζονται ότι είναι οι καλύτεροι στο είδος τους και όλοι τρέχουν για να δοκιμάσουν τα χαρμάνια τους.

Τι λάθος έκανα και δεν μπορούσα να μιλήσω για την συνήθεια μου στο νες; Ίσως έφταιγα εγώ και οι  πολλές κουταλιές που έβαζα.

Τον μείωσα σιγά σιγά

Μετά από ένα χρόνο έκανα εξετάσεις. Τα αποτελέσματα έδειξαν τις αρνητικές επιπτώσεις του καφέ. Σου είπα ότι δεν αντέχω άλλο τον καφέ σου , θα κόψω και την ζάχαρη. Θα αποτοξινωθώ, δεν τον τραβάει άλλο ο οργανισμός μου. Το είχες ήδη καταλάβει! Και μείναμε στο αμάξι και συζητήσαμε μια τελευταία φορά για τις αλλαγές του προϊόντος. Λάθη έγιναν. Λάθος δοσολογίες. Οι δοσολογίες όμως δεν είχαν  να κάνουν αυτή την φορά  με την ποιότητα. Και τότε κλάψαμε για ότι λάθος κάναμε. Κλάψαμε, προσπαθήσαμε και στο τέλος αλλάξαμε και οι δύο καφέ. Κάπου κάπου πίναμε ένα καφεδάκι νες , ο καθένας μόνος του έτσι για να μας θυμίζει τις παλιές κακές συνήθειες.

Gary Moore - Still Got The Blues