« Είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση; »

Ξημερώνει. Ήλιος, κίνηση και το χάος των ανθρώπων έξω στην πόλη. Πρέπει να φορέσω το χαμόγελο μου και να βγω μαζί με τους άλλους.. 

Αλλά  μια στιγμή..

Ποιο χαμόγελο ;

Ξύπνησες και δεν έχεις όρεξη.. άνοιξες τα μάτια σου, σκέφτηκες κάτι που σε χαλάει, κάτι που ήταν χθες το βράδυ εμπόδιο στο να κοιμηθείς πιο νωρίς και κατσούφιασες.

Κι ο ήλιος;

Στο δωμάτιο δεν έχει ήλιο. Επιλεγμένα τα πατζούρια ακόμα κλειστά. Κι έτσι θα παραμείνουν από ότι φαίνεται. Νιώθεις κάτι άσχημο μέσα σου. Κάτι βαρύ.

Και πέφτεις..

Και πέφτεις..

Παίρνεις το κινητό σου, τσεκάρεις ότι έχεις, δεν απαντάς σε κανένα κι έπειτα βάζεις το τραγούδι που έχει ανάγκη το μέσα σου να ακούσει. Θα σε ηρεμήσει. Κάνεις σκέψεις, φαντάζεσαι ιδανικές και μη καταστάσεις, χουζουρεύεις  λίγο ακόμα και σκεπάζεις με έναν αναστεναγμό το πρόσωπό σου.

Και σκέφτεσαι «είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση;»

Καθησυχασμένος στο σκοτάδι σου. Μόνος, γιατί αυτό έχεις ανάγκη.  Ή ίσως μόνος κι ένας καθρέφτης. Γιατί το έχεις συνήθειο να σε κοιτάς στον καθρέφτη και να σε γειώνεις. Να μιλάς άσχημα.  Κι εκείνη την στιγμή να μην ξέρεις το κάνεις αυτό επειδή σε αγαπάς τρομερά ή σε μισείς;

Και σκέφτεσαι «είναι ωραία σ’ αυτή τη βολική θέση;»

Όχι δεν είναι.

Όχι, μην αφήνεις να σε ρουφάει το πάπλωμα.

Εκεί κάτω κυριαρχεί το μαύρο. Το μαύρο είναι η απουσία χρώματος. Κι έχει για φύλακες τους δαίμονες σου. Δεν χωράει εκεί φως. Σε εσένα όμως ναι.

Μην επιτρέπεις  να σου παίρνει την δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

Που πήγε λοιπόν το θάρρος, η αισιοδοξία, η χαρά, το ξυπνητήρι του εαυτού σου; Πόσο ακόμη αναβολή να αντέξουν; Ο χρόνος τρέχει και σε προσπερνά. Ο χρόνος δεν σου βάζει ξυπνητήρι. Τσουλάει μόνος του χωρίς να τον νοιάζει εάν είσαι συντονισμένος μαζί του. Όσο τρώγεσαι, η εσωτερική σύγκρουση που βιώνεις χαλάει τα πάντα στην καθημερινότητα σου, απ’ τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά.

Θες να δώσεις τα χέρια με την ζωντάνια και να πεις είμαστε φίλοι; 

Έτσι όλα τα πρωινά, θα σου χαμογελούν πριν ακόμη ανοίξεις τα μάτια.