Ιστορία της Λ.

Αυτό είναι για σένα.

Δεν είναι μια ιστορία με καλό τέλος , είναι μια ιστορία χωρίς τέλος.

Θες να γίνουμε φίλοι;

Να περπατάμε μαζί σε όλη την Αθήνα και να κάνουμε παράλογες συζητήσεις. Εσύ θα κάνεις ηλίθια αστεία και εγώ θα προσπαθώ να μην γελάσω. Όχι επειδή είναι καλά, αλλά γιατί είναι ευρηματικά. Εγώ θα σου μιλάω για τα άστρα και την τηλεπάθεια που έχουμε και εσύ θα μου λες για άλλη μια φορά να ακολουθήσω τα όνειρα μου. Και κάπου στις 3 τα ξημερώματα θα φιλοσοφούμε και θα γελάμε καπνίζοντας ένα ακόμα τσιγάρο. Εσύ μου παίρνεις σοκολάτες και με κοροϊδεύεις που είμαι τόσο αδέξια. Εγώ σου μιλάω για εκείνο το ποίημα που λατρεύω τόσο. Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή την ιστορία; Και είσαι γαμώτο τόσο απρόβλεπτος. Το λατρεύω. Νομίζω ότι σε  ξέρω, αλλά είναι όμορφο να μαθαίνω κάτι ακόμα για σένα. Είναι όμορφο να σε ακούω να μιλάς. Και σου λέω να μου χαμογελάσεις και προσπαθείς να το παίξεις σοβαρός. Και να μην κρατιέσαι και στο τέλος να χαμογελάς. Μιλάμε για χρώματα και εσύ πάντα μου λες ότι είμαι το πιο φωτεινό. Με κάποιον τρόπο όμως σε πιστεύω, αν και διαφωνώ. Με κάποιον τρόπο είναι τόσο οικείο όλο αυτό. Με κάποιον τρόπο σε βρίσκω τυχαία. Και η αμηχανία μετά από λίγο γίνεται οικειότητα.

Μου λες να μην πανικοβάλλομαι, ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ γίνομαι νευρική και δεν σταματάω να κινούμε μέσα στο χώρο. Γελάς μόνος σου και λες ότι έχω πλάκα. Σε κοιτάω αγριεμένη. Μου λες ότι όλα θα πάνε καλά. Συνεχίζω να σε κοιτάω αγριεμένη. Γελάμε.

Φεύγω γιατί πρέπει να φύγω. Φεύγεις γιατί είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι νοιάζεσαι. Είναι όμορφο να σε φροντίζουν. Είναι όμορφο να μην μπορείς να κρυφτείς. Είναι όμορφο για μια φορά να μην φοβάσαι. Είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω περισσότερο απ’ότι είμαι σίγουρη εγώ για μένα. Και ίσως μια μέρα φίλε μου, να καταφέρουμε να διώξουμε όλες τις φωνές στο κεφάλι μας. Και ίσως βρούμε γαλήνη. Ίσως μία μέρα να πάμε ξανά εκείνη την βόλτα που λέγαμε. Και ίσως να γίνουμε λίγο πιο ειλικρινείς. Ξέρω ότι έρχονται όμορφες μέρες. Ξέρω ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, με κάποιον τρόπο.

Η συνάντηση δύο προσωπικοτήτων μοιάζει με την επαφή δύο χημικών ουσιών : εάν υπάρχει αντίδραση τότε και οι δύο μεταμορφώνονται. – C.G. Jung

Αυτές δεν είναι ιστορίες με καλό τέλος. Είναι ιστορίες χωρίς τέλος.

Περίεργο πράγμα η χημεία ε; Σε πιάνει απροετοίμαστο. Ξέρεις αυτό που συναντάς ένα άτομο και νιώθεις ότι η στιγμή γίνεται πιο έντονη, ο χρόνος κυλά πιο αργά. Μιλάτε 3 ώρες και είναι λες και πέρασαν 10 λεπτά. Ναι , ξέρω σου έχει τύχει και εσένα και ίσως να είναι μια όμορφη ιστορία ή μια στενάχωρη.  Ίσως ακόμα το ψάχνεις ανάμεσα σε εκατομμύρια άτομα εκεί έξω. Δεν έχει σημασία τι είδους ιστορία έχεις ή θα έχεις.

Νομίζω η καλή χημεία δημιουργεί κάτι σαν τηλεπάθεια μεταξύ των ατόμων.

Βέβαια, για μια σχέση (οποιασδήποτε μορφής)  δεν φτάνει η χημεία. Η χημεία είναι το πρώτο, ακολουθούν η θέληση και η επικοινωνία. Επικίνδυνο. Θέλεις όλο και πιο πολύ από αυτό. Ξέρεις τι νιώθει αν πάσα στιγμή , τι κρύβουν οι λέξεις που λέει ή ο τρόπος που κοιτάζει. Είναι σαν κομμάτια παζλ που ενώνεις και τότε καταλαβαίνεις. Πάντα καταλαβαίνεις. Αλλά όπως μου είπε ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ: « νόμιζα ότι το είχες καταλάβει, αλλά πάντα είναι καλύτερο να μιλάς».

Τελευταία άκουσα πολύ όμορφες ιστορίες για χημεία, έλξη , πάθος, σπίθες. Αυτοί που ξέρουν με τι ασχολούμαι θα καταλάβουν τι εννοώ. Όμορφες ιστορίες χωρίς τέλος.

Λίγο πολύ σε όποια ηλικία και αν είσαι πάντα θα ασχολείσαι με τον έρωτα, απλά θα προστίθενται και άλλα πράγματα στη ζωή σου να σε απασχολούν.

 Οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες είναι αυτές των ανεκπλήρωτων ερώτων. Μήπως ερωτευόμαστε το ανεκπλήρωτο; Μήπως αυτός ο φαύλος κύκλος που μόνοι μας φτιάχνουμε είναι το παραμυθάκι μας; Τι είναι αυτό που δεν μας ελευθερώνει και μας φέρνει στο ίδιο αδιέξοδο; Επιμένουμε γιατί θέλουμε και αγαπάμε, είμαστε δειλοί να προχωρήσουμε και να χάσουμε την ασφάλεια της συνήθειας ή απλά όλα είναι ένας εγωισμός;

Μπορεί και όλα μαζί. Ίσως η εικόνα που φτιάχνουμε στο μυαλό μας για τον άλλον είναι πιο δυνατή από αυτό που πραγματικά είναι. Πάντα θα γυρίζουμε εκεί που νιώθουμε ασφάλεια με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, με σιωπές ή φωνές.

Μίλησα με πολύ όμορφες και έξυπνες γυναίκες που θα θυσίαζαν τα πάντα για έναν έρωτα. Είμαι περήφανη για αυτές, γιατί ίσως αυτή να είναι και η δική τους υπέρβαση. Συνεχίζουν να ελπίζουν. Και όπως μου είπε μια φίλη: « πιστεύω ακόμα στον έρωτα, στην καλοσύνη». Ανοίξτε μάτια και καρδιά. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Γιατί στο κάτω κάτω όλοι περαστικοί είμαστε, δεν εννοώ τόσο το θάνατο, όσο το γεγονός ότι προχωράμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αναζητήστε ένα άτομο που να του λέτε άσπρο και να καταλαβαίνει ακριβώς την απόχρωση που του λέτε. Όχι ντεκαφεϊνέ καταστάσεις. Όχι άλλους ανούσιους συμβιβασμούς. Μη χορεύεται με τα βήματα του άλλου. Μιλήστε για τις ανάγκες σας. Τις πραγματικές και βαθιές ανάγκες σας. Και όχι άλλη παράνοια. Εκτιμήστε και διεκδικήστε  ότι έχετε. Θέλουν προσπάθεια και χρόνο οι σχέσεις. Τίποτα δεν μένει για πολύ δεδομένο.  

Έρχονται όμορφες μέρες.