«Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ' τη μάσκα που φοράς» 

«Χθες πήγα να βγάλω λεφτά από το ATM , και να σου μπαίνει μπροστά μου μια. Της λέω ευγενικά:

 « Είστε μετά από εμένα» και άρχισε ένα ξέσπασμα ανούσιο. Κάτι έλεγε για τον ξάδερφό της ,που περιμένει μέσα στην τράπεζα και άλλες ανοησίες. Ειλικρινά αν μου το ζητούσε , θα της έδινα τη σειρά μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τέτοιες συμπεριφορές»

Το πάνω είναι απλά ένα παράδειγμα.

Ευγένεια. Είναι μια νέα μορφή μάσκας; Είναι ακόμα μια υποκριτική συμπεριφορά μέσα στη μέρα μας;

Τις προάλλες μιλούσα με έναν φίλο μου, συζητώντας κάτι που σκόπευε να κάνει, και δίσταζε να μου πει. Μου είπε χαρακτηριστικά «Δεν θα σου πω ακόμα, γιατί θα θυμώσεις και θα βάλεις τη μάσκα ευγενείας». Με προβλημάτισε περισσότερο από ότι περίμενε.

Είμαστε ευγενικοί ή υποκριτές; Ή είναι απλά το ίδιο; Είναι μια ακόμα performance από αυτές που κάνουμε καθημερινά; Είμαστε ευγενικοί για να αρέσουμε;

Δεν έχω απάντηση. Δεν ξέρω. Ακόμα ψάχνω να βρω γιατί είμαι ευγενική σε κάποιους ανθρώπους ή κάποιες καταστάσεις.

 Αν είναι ακόμα μια μάσκα.

Πόσες μάσκες έχουμε; Και ποιοι είμαστε; Επιλέγουμε την καλύτερη εκδοχή μας και παρουσιάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας.

Ποτίζουμε με ευγένεια τα λόγια μας και βάζουμε και μπόλικη τυπικότητα. Σεβόμαστε και κοροϊδεύουμε παράλληλα. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Στα πιο πολλά καθημερινά πράγματα.

«Πως είσαι;» «Μια χαρά. Εσύ;» Για πόσους σε ενδιαφέρει να μάθεις αν όντως είναι καλά.

Είναι αυτές συμβάσεις της κοινωνίας. Για να λειτουργεί σωστά; Όντως ;

Βγήκα τις προάλλες με έναν φίλο και καθίσαμε για μια μπύρα. Συζητούσαμε για διάφορα θέματα μέχρι που μου λέει: « Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευγενικός  και να ακούω τη γνώμη του\της, ενώ  είμαι κάθετος απέναντι σε αυτό που μου λέει. Δηλαδή πρέπει να πω με ωραία λόγια την άποψη μου , όταν μου λέει μαλακίες;»

Επίσης με προβλημάτισες χωρίς να το ξέρεις. Γιατί κρύβουν μια αλήθεια τα λόγια σου, που κανείς δεν παραδέχεται.

Ίσως τυλίγουμε και εμείς τα λόγια μας σε ένα όμορφο  περιτύλιγμα , για να μην κακοφανούν. Λίγο διπλωματία ρε παιδί μου.  Τότε τι; Χάνουμε την  ευγένεια μας, λέγοντας με τον ποιο αυθόρμητο τρόπο αυτά που σκεφτόμαστε; ( Χωρίς εννοείται να βρίζουμε τον άλλο.)

Είμαστε πολλά πρόσωπα. Είμαστε όλες αυτές οι μάσκες. Με τον θυμό, την χαρά την ευγένεια , την τυπικότητα, την προσμονή, σε όλες εκείνες τις συμβάσεις που δημιουργεί η στιγμή.

Το να είσαι ευγενικός δεν σε κάνει «καλό» άνθρωπο.  Ίσως το «καλός» να είναι σχετικό για τον καθένα, και με πολλά εισαγωγικά.

Για μια φορά παρατήρησε τον εαυτό σου. Να δεις πως αντιδράς. Πόση ευγένεια έχεις στην τυπικότητα σου.  Και πόσο ψέμα καλύπτει η ευγένεια σου. Όχι συγκεκριμένα , γενικά.

Και ακόμα δεν έχω απάντηση.

Όλα αυτά μου θυμίζουν έναν στίχο από Τρύπες «Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ' τη μάσκα που φοράς» 

"Το ωραιότερο όνομα είναι μπαμπάς"

“ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΜΠΑΣ”

Έχετε υπάρξει  ανάμεσα σε όμορφες ψυχές; Έχετε νιώσει ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι που είχατε αυτούς τους ανθρώπους κοντά σας; Ξέρατε ότι αυτό είναι ο θησαυρός της ζωή σας;

Πάμε πάλι..

Έχετε χάσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Νιώσατε σαν να σκίζεται το είναι σας χωρίς γιατρειά;

Χαμένοι ,λυπημένοι, κενοί.. Γνωρίσατε την απόγνωση; Ναι, απόγνωση. Κάθε απώλεια σε οδηγεί εκεί.

Θα μιλήσω για την απώλεια του πατέρα. Όπως πολλοί εκεί έξω έτσι κι εγώ έχασα τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της ζωής μου.. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει αυτός ο φόβος για κάθε αγαπημένο σου πρόσωπο  και πάντα τον θάβεις με γελοίες σκέψεις της καθημερινότητας για να μην σε παγιδεύει στα δικά του σκοτεινά καλούπια. Κι εκεί που τα χεις καταφέρει να αποβάλλεις αυτές τις σκέψεις γίνεται αυτό που πάντα φοβόσουν.. στα ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς κανείς να σε ρωτήσει..χωρίς κανείς να ξέρει τι θα σου κοστίσει εσένα.

Κι από την γεμάτη ζωή, συμπληρώνεις μια απώλεια. Κι αυτό το μυαλό σου τι να σκεφτεί και να διαχειριστεί; Εσένα; την υπόλοιπη οικογένειά σου ; Η το διαμαντάκι που έφυγε και δεν ξέρεις για πού.

Πιστεύω  ο καθένας μας έχει βρει ένα μέρος γι’ αυτούς που έφυγαν και δεν είναι πια κοντά μας. Για παράδειγμα εγώ προτιμώ το παντού. Μπαμπάκα  είσαι δίπλα μου στο δρόμο όταν περπατάω, το πιο φωτεινό αστέρι που λάμπει όταν πηγαίνω στις συναυλίες, το άτομο που θα υπάρχει κάπου όταν φοβάμαι στο σκοτάδι, στον καναπέ που σαπίζω τα απογεύματα πίνοντας καφέ, στο δάκρυα χαράς στις επιτυχίες μου, στην σκέψη μου όταν ξυπνάω κι όταν κοιμάμαι, στα όνειρα που δεν θέλω να τελειώσουν και σε κρατάνε ζωντανό. Λοιπόν  ας πούμε την αλήθεια όλοι κάπως έτσι το βιώνουμε. Είναι μια ζεστή παρηγοριά.

Ευτυχώς έχουμε το δικαίωμα και μπορούμε και φτιάχνουμε πολλές απ’ αυτές. Δηλαδή ποιο παιδί από μας δεν χαίρεται που έχει πάρει τον χαρακτήρα του μπαμπά του, το μυαλό του, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του; Μ αυτόν τον τρόπο μένουν  κομμάτια που δεν μπορούν να χωριστούν από κανένα θάνατο αλλά θα παραμένουν κι θα γίνονται πιο ισχυρά στο χρόνο. Αυτό δεν είναι μια παρηγοριά;

Η σχέση με τους γονείς μας είναι μοναδική. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να αναφερθώ στην σχέση πατέρα-κόρης. Πόσο παραμυθένια λόγια μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να την περιγράψεις; Στα μάτια μιας κόρης καθρεφτίζεται ο μπαμπάς ήρωας, ο πρίγκιπας της ζωής της, ο άνθρωπος πρότυπο, η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορεί να προσφέρει ένα άγγιγμα. Και στα μάτια του πατέρα; Δεν θα πω πολλά αλλά έχοντας την κόρη στην αγκαλιά του νιώθει« ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο όλο». Ίσως λίγο άδικο αυτό για τα αγόρια αλλά είναι μια γλυκιά αλήθεια.

Γι’ αυτό λοιπόν το μεγάλο ερώτημα είναι πώς να δεχτείς έναν κόσμο χωρίς το πλάσμα που ακούει στο ωραιότερο όνομα πατέρας; πώς να αποδεχτείς ότι αυτό το όμορφο πρόσωπο δεν θα το ξανά αντικρίσεις πέρα από κάθε αγαπημένη σου φωτογραφία; πώς να συνηθίσεις στην ιδέα ότι δεν θα ξαναφωνάξεις μπαμπά ακόμα κι αν θες να ρωτήσεις που είναι η μαμά. Να μην ξαναμυρίσεις την μυρωδιά του. Να μην τον ξανακούσεις να γελά, να τραγουδά ή να αναστενάζει από τα άγχη; Να λείπει από την καθημερινότητα που τόσο είχες αγαπήσει. Ακόμη και το μεσημεριανό φαγητό πλέον δεν είναι το ίδιο. Χάνει την γλύκα του. Η θέση είναι κενή. Το βράδυ δεν είναι ήρεμα. Πάντα λείπεις. 

Μερικές φορές το μυαλό κολλάει και νομίζει ότι είσαι μέσα και κοιμάσαι. Μπαίνω στο σπίτι κι από μέσα μου ρωτάω ακόμη την μαμά «που είσαι» όπως πάντα. Όλοι το ρωτάμε αυτό. Είναι σαν να το ακούω. Η καρέκλα έξω στην αυλή είναι άδεια. Τώρα όμως σε περιμένω εγώ μπαμπά. Σε περιμένουμε εμείς μπαμπά. Και κάθε παιδί θα περιμένει για πάντα τον μπαμπά του όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο και να μεγαλώσει. Δεν ξέρω αν όπως λένε όλα περνάνε. Εσύ για μας ήσουν κι είσαι αυτό το όλα που δεν θα αφήσουμε να περάσει ποτέ. Μια φορά μαζί, πάντα μαζί. Για κάθε άγγελο εκεί ψηλά ένα ευχαριστώ είναι λίγο, η περηφάνια πολλή και η αγάπη απεριόριστη.

Υ.Γ Ευχαριστώ για τα δυο μπλε μάτια που μου χάρισες φροντίζοντας να βλέπω χρωματιστό τον γκρίζο κόσμο.

   

Απόψε - Ματούλα Ζαμάνη

Μικρά πράγματα που με κάνουν χαρούμενη 

1.

Αισιόδοξος καφές! 

Ξυπνάς το πρωί. Ανοίγεις όλα σου τα social media.

 Τσεκάρεις πόσα likes πήρες και πόσοι είδαν τα stories σου.

Αμάν. Κι άλλο mail. 

Ανοίγεις τη συνομιλία αυτού\αυτής που έχεις φάει σκάλωμα.

 Όχι για να του\της μιλήσεις, απλά για να τσεκάρεις την τελευταία φορά που ήταν online. Πριν 3 ώρες. Και είναι ήδη 10 :06 το πρωί.

Απογοήτευση! 

Και τι νόημα έχει; 

Μικρά καθημερινά πράγματα μια συνεχόμενης ρουτίνας που σε γεμίζουν αρνητικότητα.
  Και μπορεί  αυτό που περιέγραψα να φαίνεται ως ανούσιο ή παράλογο, αλλά είναι αρκετό για να πάρει λίγο από τη θετική μας ενέργεια.

Έλα λοιπόν! Άφησε το κινητό σου και γρήγορα να ετοιμάσεις μια μεγάλη και ζεστή κούπα καφέ.

Ο καφές είναι το μαγικό φίλτρο για να ξεκινήσει μια μέρα καλά ( για τους λάτρεις του, βεβαίως- βεβαίως). Όχι μόνο θα σε ξυπνήσει αλλά θα σου δώσει τόνωση και ενέργεια για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. 

Δεν φτάνει αυτό όμως. Διάλεξε μια κούπα που αγαπάς. Και γέμισε την μέχρι επάνω με καφέ.

Επ , πριν πιεις την πρώτη γουλιά , μύρισε το άρωμα του καφέ σου. Μπορεί ο καφές να είναι συνήθεια και να τον πίνουμε μηχανικά, αλλά για μια φορά , πάρε τον χρόνο σου και χρησιμοποίησε τις αισθήσεις σου. 

Βάλε και ένα αγαπημένο σου τραγούδι (προσοχή) που σου φτιάχνει τη διάθεση. 

Οι γρήγοροι ρυθμοί της πόλης πάντα θα σε βιάζουν , πάντα θα σε αγχώνουν. Η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη. 

Γι'αυτό πάρε 10 λεπτάκια και πιες τον καφέ σου σαν να πίνεις πρώτη φορά καφέ. Απαλλάξου από το άγχος που έρχεται. Δες λίγο θετικά όλα αυτά που σου συμβαίνουν. Και νιώσε ευγνώμων που είσαι καλά και έχεις αυτή την μικρή ασήμαντη ευκαιρία . Το βρίσκεις χαζό; Δεν είναι! Σπαταλάμε τόση ενέργεια σε αρνητικές καταστάσεις και ξεχνάμε ότι κάθε μέρα που περνάει είναι και μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι... για μας. Ξεχνάμε να μυρίζουμε, να γευόμαστε , να αγγίζουμε, να παρατηρούμε. Η καθημερινή μας ρουτίνα δεν είναι δεδομένη. Μέσα σε μια στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα πάντα. 

Τι καλύτερο λοιπόν από το να απολαύσεις τη καθημερινή ρουτίνα του καφέ σου! Βάλε και λίγο ζάχαρη ή λίγο γάλα και άφησε το κινητό σου για τα επόμενα 10 λεπτά.

Οι υποχρεώσεις είναι εκεί και μας περιμένουν, αλλά πρώτα άσε με να πιω τον καφέ μου!