Δέσ (ε) με.

Κάθε φορά που θα έπιανα να γράψω θα υπήρχε κάποιος λόγος. Μια ανάγκη δική μου, κάτι που συνέβη γύρω, μια έμπνευση απ’ το πουθενά, ένα όνειρο ή μια δυνατή στιγμή χαλάρωσης σε συνδυασμό με την ηρεμία του χώρου και της βροχής. Όταν οι λέξεις γέμιζαν στο κεφάλι μου ήθελα να γεμίζουν και τις σειρές του τετραδίου μου κι έπειτα της οθόνης του υπολογιστή μου. Αφορμή σ' αυτό ήταν ένα σαρδάμ που έκανα. Το διαβάζεις στον τίτλο.

Είναι ωραίο να παίζεις με τις λέξεις. Από το λάθος «μίας» λέξης συνδυάζεις δυο διαφορετικές οπτικές. Στην προκειμένη περίπτωση το δέσε με και το δες με. Επίτηδες γράφτηκαν με αυτή την σειρά.

Που όμως θα σταθούν; Σε κάποια περασμένη σχέση φυσικά. Οποιαδήποτε.

Στην αρχή όλα είναι όμορφα αγωνιώδη. Κρύβουν έναν ενθουσιασμό που ανεβάζει την ένταση μας στα πάντα. Στις κινήσεις, στον τόνο της φωνής μας, στις αντιδράσεις, στα συναισθήματα.  Μέρα με την μέρα βεβαιωνόμαστε πως μας αρέσει και πως το θέλουμε αυτό που έχουμε δίπλα μας κι έτσι βαδίζουμε κοντά του.. Έπειτα αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα καθίσουμε στην θέση των ερωτευμένων. Εκεί είναι πιο καλά. Γελάει το πρόσωπο σου, ανοίγει η ψυχή σου, διασκεδάζει η καρδιά σου. Έχεις πλέον ερωτευτεί ένα ζευγάρι μάτια, ένα ζευγάρι χέρια, ένα χαμόγελο, φουσκωτές κι αδύνατες κοιλίτσες, μυρωδιές, φωνές και συνήθειες. Φτάνεις στο σημείο να νιώθεις πως έχεις κλείσει σαν άνθρωπος κι είσαι εντάξει μ’ αυτό. Προσπαθείς και φέρεσαι σ’ αυτό που τόσο αγαπάς λες κι είναι ένα πορσελάνινο βάζο της μαμάς που ποτέ δεν πρέπει να «πέσει» και να πάθει το παραμικρό. Τρέμεις σε κάθε σκέψη να το χάσεις και πανικοβάλλεσαι στο κάθε τι κακό που μπορεί να σας συμβεί. Είσαι εκεί κι όταν πλημμυρίζεις και πλημμυρίζεσαι από αγάπη νιώθεις το πόσο δεν θες να φύγεις και του φωνάζεις «δέσε με» για πάντα εδώ.

Όμως πολλές φορές τα πράγματα δεν προχωράνε με βάση τα θέλω μας και τα ευτυχισμένα σενάρια που κάνουμε στο μυαλό μας προτού πέσουμε για  ύπνο. Τα συναισθήματα, οι άνθρωποι, κι οι καταστάσεις αλλάζουν ή και «χαλάνε». Χάνεται αυτή η βεβαιότητα που είχες στην αρχή κι όλα παίρνουν έναν διαφορετικό ρόλο. Αυτά που είχατε να σας ενώνουν κάποτε ξεχνιούνται σ’ αυτά που πλέον σας χωρίζουν. Τα όμορφα – γεμάτα συναισθήματα σκεπάζονται και κουκουλώνονται  σε ένα σημείο της καρδιάς σας που πλέον δεν περνάτε από κει. Οι συνήθειες αποφεύγονται ή και κόβονται. Ο άνθρωπός που καθόταν δίπλα σου απλά λείπει. Εκείνος που σου έμαθε τι είναι να αγαπάς, τώρα σου δείχνει τι είναι να μην σε αγαπάνε. Πονάς, κλαις , ξεφυσάς και παρακαλείς να μην σκέφτεσαι. Εύχεσαι σε στιγμές αδυναμίας και θυμού να βιώσει κάποτε αυτό που σε έκανε να περάσεις. Κλείνεσαι στο σπίτι με τον βούρκο σου ως που δεν το αντέχεις άλλο πια.  Κοιτάς φωτογραφίες για να συνειδητοποιήσεις ότι πλέον σου κάνουν κακό. Ξεχνάς στο αθόρυβο το κινητό γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις να περιμένεις κάτι. Βγαίνεις με δυο φίλους, το υπέρ αναλύεις ξανά και ξανά μέχρι να μην έχεις κάτι άλλο να πεις. Συνεχίζεις την καθημερινότητα σου απορρίπτοντας συνήθειες και συναισθήματα που ανήκουν πλέον στον παρελθόν. Πολεμάς κάθε στιγμή που πάει να σου την φέρει και να σε τουμπάρει ξανά. Σταματάς  να εύχεσαι να πονέσει όσο εσύ γιατί εξαιτίας κάποιου δικού του πόνου σου φέρθηκε έτσι. Παίρνεις μια μεγάλη ανάσα κι αποφασίζεις να σβήσεις ότι υπήρχε και να δεις το τώρα. Φέρνεις στην επιφάνεια ξανά εσένα. Σου δίνεις χρόνο και προσοχή. Κοιτάς τι πραγματικά έχεις δίπλα σου και επενδύεις μονάχα σ’ αυτά, προχωρώντας κι αλλάζοντας για το καλό σου κι επειδή το θες εσύ. Φροντίζεις να περνάς όμορφα και να γελάς. Σε διαμορφώνεις ξανά απ' την αρχή.  Κι εκεί που κάποτε φώναζες σε κάποιους «δέσε με».. τώρα ψιθυρίζεις στον εαυτό σου ένα απλό.. «δες με» μπορώ.

         

ΒΑΡΙΔΙΑ

          Βαρίδια που συνεχώς κρατάμε και μας βαραίνουν. Μας κάνουν 500 κιλά και μας βουτάνε στην μιζέρια. Πως γίνεται να πετάξουμε αυτά τα βαρίδια; Μεγαλώνοντας αποκτάμε κι άλλα, κι άλλα. Χρόνο με τον χρόνο, μαζεύουμε βαρίδια που μας κρατάνε πίσω. Χωρίς να μας αφήνουν να αισθανθούμε ελεύθεροι. Εκεί που πας να πετάξεις, τσουπ, το μαγικό βαρίδιο εμφανίζεται. Αυτό που σου κρατάει τα φτερά και σε γεμίζει με τύψεις και ενοχές που προσπάθησες να πετάξεις. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι όμως. Θα έπρεπε συνεχώς να πετάμε, όπου κι αν είμαστε με όποιον κι αν είμαστε. Και με το να πετάμε δεν εννοώ να κάνουμε ότι θέλουμε εις βάρος των άλλων. Μιλάω για την απόλυτη ελευθερία να είσαι εσύ, αλλά κυρίως για την ψυχική ηρεμία του να είσαι εσύ. Χωρίς καμία φωνή. Χωρίς κανένα τρομακτικό σενάριο. Ελεύθερη και ήσυχη, ότι και αν έρθει κακό η καλό. 
   
Νομίζω ότι εμείς οι ίδιοι βάζουμε βαριδια σε εμάς. Μας καταπιέζουμε. Και βάζουμε την ετικέτα της παιδικής ηλικίας, που ναι μεν ισχύει, αλλά το τσίμπαμε λίγο. Μας δικαιολογούν εκεί που δεν πρέπει. Το θέμα είναι, ότι έχουμε το βάρος των επιλογών μας με ότι και αν μας έχει στιγματίσει. Οι επιλογές μας μας καθορίζουν, καμία σούπερ δύναμη. Και οι επιλογές μας είναι οι μόνες που μας βαραίνουν ή μας κρατάνε ελεύθερους. Δεν υπάρχει κανόνας εκεί έξω, το μόνο που υπάρχει είναι το πως θέλουμε να ζήσουμε. Αυτό στην τελική είναι απλό. Πολύ απλό. Διεκδικείς το πως θες να είσαι, πως θες να ζεις πως επιλέγεις τη δική σου ευτυχία και το κυριότερο, ποια είναι η δική σου ευτυχία. Όλα τα άλλα είναι χαζές δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας για να κοιμηθούμε τα βράδια. Πάντα πρέπει να διεκδικούμε αυτό το οποίο επιθυμεί η καρδιά μας. Αλλα το πιο σημαντικό είναι να πιστεύουμε σε αυτό. Μπορείς να βρεις ένα σωρό δικαιολογίες να σε κρατήσουν πίσω. Μπορείς για ακόμα μια φορά να πατήσεις παύση σε αυτά που θες. Να περιμένεις σε μια θλιμμένη αναβολή φτιαγμένη από εσένα για σένα. Το θέμα είναι, ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω είναι ο χρόνος που χάσαμε. Και ο χρόνος που έχασες σε κυνηγάει σαν ένας βραχνάς. Πάντα θα ζητάμε περισσότερα από όσα έχουμε, πάντα θα βρίσκουμε κάτι που δεν μας ικανοποιεί. Στην τελική όμως τι μένει; 

Αλήθεια όμως, πόσο ειλικρινής είσαι με εσένα; Νομίζω, οτι όλοι ξέρουμε τι θέλουμε. Ακόμα και όταν λέμε δεν είμαστε έτοιμοι, υπάρχουν δύο τινά: είτε δεν το θέλουμε πραγματικά , είτε το θέλουμε τόσο πολύ που μας τρομάζει. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβάσαι. Είναι πολύ μικρή για να μην είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Στο κάτω κάτω ποιον κοροϊδεύουμε; Δειλιάζουμε και ο χρόνος τρέχει, τόσο γρήγορα που χωρίς να το καταλάβεις έχεις βάλει μόνη σου τον εαυτό σου σε μια γκρι αναμονή. Όλα αυτά τα "ίσως" "μπορεί" "θα", τριγυρίζουν στο μυαλό σου. 

Και όλα τα σενάρια που κάνεις μέσα στο μυαλό σου, ότι τα πράγματα με μαγικό τρόπο θα αλλάξουν, γυρίζουν απειλητικά και σε τρομάζουν, διότι ξέρεις ότι αυτός ο μαγικός τρόπος δεν υπάρχει. Χρειάζεται εσύ να προσπαθήσεις, εσύ να παλέψεις και στο τέλος να βρεις τον τρόπο να ανθίσεις μέσα από τις επιτυχίες η τις αποτυχίες. 

Οσο μεγαλώνουμε όμως οι επιλογές μας μας διχάζουν. αλλάζουν τα θέλω μας, οι προτεραιότητες  μας, οι νόρμες τις κοινωνίας. και μπερδευόμαστε. Τελικα τι θέλουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Και αυτό το παιδικό όνειρο που είχα και υποσχέθηκα τόσα βράδια οτι θα το κυνηγήσω. Τι απέγινε εκείνο το όνειρο; Όλα αλλάζουν αργά η γρήγορα. Εσύ αλλάζεις. Γι αυτό το λόγο, τις στιγμές που διχάζεσαι και μπερδεύεσαι, άκου την φωνή μέσα σου. Άκου το παιδί που κρύβεις μέσα σου και φρόντισε το, καθησύχασε το, αγάπα το. Άκου την αλήθεια μέσα σου και βρες τον τρόπο να βγεις από το χάος που βρίσκεσαι. Όταν υπάρχει θέληση για όλα υπάρχει και ο τρόπος.  
Το κυριότερο όμως είναι να σας αγαπάτε. Να αγαπάτε τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές σας και να προσπαθείτε να βελτιωθείτε μέσα και έξω. Όλα θα φτιάξουν.   

«Αυτό είναι για σένα»

Αυτό είναι για σένα. Για σένα που τώρα παίζεις με το κινητό σου για να πνίξεις την ώρα σου, για σένα που τώρα στρίβεις το τσιγάρο σου για να ρουφήξει ο καπνός σου τις σκέψεις, για σένα που τελευταία στιγμή πατάς φρένο στο κόκκινο φανάρι μιας και ταξίδευες αλλού, για σένα που δεν βολεύεσαι μέσα σε ένα λεωφορείο φεύγοντας από κάποια αγάπη, για σένα που είσαι έξω στο πλοίο και χαζεύεις το απέραντο μπλε της θάλασσας ενώ σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν έπεφτες, για σένα που κοιμάσαι για να μην σκέφτεσαι ή για να δεις διαφορετικές εκδοχές των σκέψεων σου, για σένα που πίνεις τον καφέ σου για να αντέξεις σε μια δουλειά που σε πνίγει, για σένα που φώναξες τον φίλο σου για να βγάλεις άλλη μια μέρα, για μένα που είμαι ένας από σένα.

Για κάθε φάτσα και σώμα εκεί έξω, για κάθε μυαλό και καρδιά υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που έρχονται, σκάνε μπροστά σου κι αφήνουν χαρακιές μέσα σου. Σε αιφνιδιάζουν, σε αλλάζουν, σε καθορίζουν εν δυνάμει, σου δημιουργούν μια άλλη καθημερινότητα κι έχουν την απαίτηση εσύ να τις δεχτείς και να προσαρμοστείς.

Φτιάχνουν δικά τους «καταφύγια» μέσα σου και σημάδια πάνω στο σώμα σου για να σου υπενθυμίζουν ότι θες να ξεχνάς. Αυτές είτε φαίνονται, είτε όχι ονομάζονται πληγές.

Πληγές που «άνοιξαν» επάνω σου από μια προδοσία, από έναν χωρισμό, ένα σπάσιμο φιλίας, ένα ψέμα, από μια προσβολή, έναν θάνατο, μια αδικία, από κάποια αποτυχία. Πληγές που προήλθαν είτε από την οικογένεια σου, τον φίλο σου, την σχέση σου, το αφεντικό σου. Σε έκαναν να δειλιάσεις στο χαμόγελο, να αγκαλιάσεις το μαξιλάρι σου ψάχνοντας παρηγοριά, να τρέξουν ως τα χείλη τα δάκρυα σου, να πεις όχι σε μια έξοδο με φίλους, να κλειδωθείς στο δωμάτιο σου, να μην έχεις υπομονή με άλλους ανθρώπους, να μην σε χωράει ο τόπος για μέρες. Σου υπενθύμισαν ξανά πως είναι στην φύση του ανθρώπου να πληγώνει και να πληγώνεται και πως αυτό δεν θα πάψει να συμβαίνει.

Μέσα σε όλο αυτό όμως κάθε πληγή κάτι παίρνει και κάτι δίνει. Το σίγουρο είναι πως απ’ την φύση της πονάει. Άλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Αυτός ο πόνος όμως δεν κρατάει για πάντα. Μπορεί και φεύγει. Σκοπός είναι να «αγκαλιάσεις» την καθεμία πληγή σου ξεχωριστά και να την αναγνωρίσεις. Να δεις από που, πως και γιατί προήλθε. Να την αποδεχτείς ώστε να σου περάσει. Είναι μάταιο να προσπαθείς να διώξεις πληγές ή να μένεις στάσιμος κι άπραγος σε εκείνα που σου χάρισαν ανεξίτηλες χαρακιές. Να πέφτεις ναι, να παίρνεις όσο χρόνο θεωρείς ότι χρειάζεται αλλά, μέχρι εκείνο το σημείο το λειτουργικό, που δεν θα επηρεάζει την πρόοδο της ζωής σου. Που δεν θα σου τρώει πολύτιμο χρόνο. Που δεν θα σε έχει βολέψει στην στεναχώρια μιας οποιαδήποτε κατάστασης.

Για σένα λοιπόν που το διαβάζεις αυτό κι έχεις «κάποια πληγή», για μένα λοιπόν που το γράφω αυτό κι έχω μια «κάποια πληγή», για σένα που μόλις σου «έκλεισε», για μένα που μόλις μου «άνοιξε», έχω να μας πω πως πυγμή και θάρρος χρειάζεται. Κι ανθρώπους.Αυτοί λειτουργούν σαν τσιρότα σ’ αυτές.


"Ο πόνος λιγοστεύει όταν μιλάς για την πληγή σου"

ΣΧ-ΕΣΕΙΣ?

Σχέση: οι δεσμοί μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων, το ειδύλλιο, η επαφή – επικοινωνία.

Εσείς: προσωπική αντωνυμία που εκφράζει το δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, πληθυντικός ευγενείας αντί του εσύ.

Η λέξη σχέσεις περιέχει την λέξη εσείς.

Πολλές φορές όμως  άσχετα από το πώς είναι γραμμένη δεν υποστηρίζει τον β’ πληθυντικό, αλλά τον β’ ενικό.  Δηλαδή το εσύ. Εσύ λοιπόν, μόνη σου προσπαθείς για τους δεσμούς με τον άλλο, για το ειδύλλιο με τον άλλο, για την επαφή και την επικοινωνία. Ζεις σε μια σχέσύ που πάντα θα βρίσκεται στον ενικό  λόγω της ενεργής παρουσίας των προσώπων της.  

Σ' αυτή την σχέση εσύ αγαπάς, εσύ μοιράζεσαι, εσύ αγγίζεις πραγματικά, εσύ ονειρεύεσαι, εσύ πονάς, εσύ πνίγεσαι, εσύ κολυμπάς.. 

Γίνεσαι δύο ζευγάρια χεριών, για να αγγίζεις και για τον άλλον..δύο ζευγάρια ματιών, για να θαυμάζεις και για τον άλλον, δύο λόγια, για να μιλάς για τον άλλον μα μια καρδιά γιατί εδώ δεν έχει άλλον.  Και κάπου εκεί, στο καρεκλάκι αυτής της θέσης παλεύεις σαν μικρό παιδί που τώρα μαθαίνει την γραμματική «να πηδήξει» απ’ τον ενικό σ’ αυτόν τον πληθυντικό που πριν λίγο του δίδαξε η κυρία. Κι όταν αυτή η προσπάθεια είναι μάταιη όλα αρχίζουν να υπάρχουν πιο πολύ. Πιο πολύ απογοητεύεσαι, πιο πολύ παλεύεις, πιο πολύ «ξεχνάς»..αυτά που έμαθες. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι αντιμέτωπος σ' αυτήν την κατάσταση ξέχνα τα πρόσωπα σε όποιον αριθμό κι αν είναι και πήγαινε να το πάρεις απ ΄ την αρχή. 

Εγώ.

Είναι αυτό που μας μαθαίνουν πάντα πρώτο κι αυτό που μένει στο τέλος. Μπορεί να σκεφτείς πως εδώ μουρμουρίζει ο εγωισμός.. αλλά αν εγώ δεν μ ΄ αγαπήσω , αν εγώ δεν με βοηθήσω, αν εγώ δεν με υποστηρίξω, πως εγώ θα σε επιλέξω;  

Να κρατάς πάντα στο τσεπάκι σου αυτό το "είμαι κι εγώ εδώ" για να προσφέρεις την ήδη περίσσια αγάπη που έδωσες στον εαυτό σου και στον άλλον. Να αξίζει όμως. Κάπως έτσι δεν θα σε απασχολεί η κλίση της αντωνυμίας που όλο αναφέρεται πιο πάνω, αλλά αυτό το αριθμητικό ένα που θα γίνεις με τον/την  σύντροφο σου.

• Αγαπώ τις λέξεις, βγάζεις τόσα πράγματα απ’ αυτές..

Η «αγάπη» θέλει ουσία κι όχι περιτύλιγμα.

Λένε πως όταν αγαπάς το φωνάζεις, το δείχνεις παντού, το μοιράζεις με τις πράξεις σου, το γράφεις στο μέτωπο σου. Μα αν με ρωτάτε δεν με έπεισαν ποτέ οι «μεγάλες» χειρονομίες και τα βαριά λόγια. Όταν κάτι έχει ουσία δεν φωνάζει αλλά ούτε χάνεται στην σιωπή. Υπάρχει στην ένταση που πρέπει για να το νιώσεις.. Κι αυτή είναι μια ένταση που δεν ρυθμίζεται, που δεν έχει πολύ ή λίγο, που δεν καταλαβαίνεις την συχνότητα της.

Δεν είναι ένα βροντερό σ’ αγαπώ που θα γυρίσουν όλοι το κεφάλι τους μα ούτε ένα..τόσο σιωπηλό που νιώθεις πως δεν χρειάζεται να υποθεί. 

Αγάπα λοιπόν ουσιαστικά και διακριτικά.

Ανέκαθεν με γοήτευαν οι άνθρωποι που αγαπούσαν με τον τρόπο που αγαπώ. Άνθρωποι που δεν φωνάζουν με την παρουσία τους, που στέκουν στην γωνία –σχεδόν αόρατοι- κι είναι εκεί αληθινά χωρίς πολλά πολλά. Γι’ αυτό και συνήθως δεν τους προσέχεις με την πρώτη.  Εκείνοι αν και δεν μιλούν πολύ, ξέρουν να παρατηρούν. Αφομοιώνονται με το περιβάλλον γίνονται ένα μαζί του και δίνουν σημασία στις πιο μικρές λεπτομέρειες.  Μαθαίνουν να εκτιμούν ανθρώπους και καταστάσεις, καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσο δείχνουν. Και κάπου εκεί σ’ αυτή την  γωνία υπάρχουν με την μαγεία τους. Θα στέκονται με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν, θα σε προσέχουν με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν, θα σε καρφώνουν με το βλέμμα που μόνο αυτοί ξέρουν και εσύ θα παίρνεις την σιγουριά από την ήρεμη ύπαρξη τους. Και δεν θα σου ζητήσουν πολλά. Απλά να μπαίνεις τίμια σ΄ αυτή την γωνίτσα που είναι ποτισμένη με αγάπη για να νιώθουν χαρούμενοι. Να «αράζεις» εκεί σε στιγμές που υπάρχει ανάγκη και χρόνος για να δείχνεις πως είσαι κομμάτι της πραγματικότητας τους. Να τους κάνεις να γελούν για να φτάνουν στην ευτυχία. Να τους προσέξεις παραπάνω για να κάνουν σαν μικρά παιδιά που κυνηγούν την προσοχή των γονιών τους με ένα αστείο που έχει υποθεί δέκα φορές. Να αγκαλιάζεις την «κλειστοφοβία τους» δείχνοντας πως οι φόβοι τελικά οδηγούν στην απόλαυση.

Η αγάπη τους έχει ουσία κι δεν παρουσιάζεται σαν περιτύλιγμα λες και είναι ένα δώρο που μόλις άνοιξες και το έξω θα πάει ασυναίσθητα στα σκουπίδια. Κι αν κάποτε νιώσεις χαμένος, εγκλωβισμένος αυτοί θα είναι εκεί για να «χαϊδέψουν» το πρόβλημα σου, να το σπάσουν στα δύο, να βρούνε την λύση, να πετάξουν την μοναξιά και την απόγνωση σου σαν πραγματικοί φύλακες άγγελοι.

Και ξέρεις γιατί;  Γιατί αγαπούν εσένα κι όχι το περιτύλιγμα σου. Γιατί σε ήξεραν πριν τους γνωρίσεις, γιατί όταν σε παρατηρούσαν «δούλευαν» πάνω σε σένα, γιατί έτσι σιωπηλά σε έμαθαν και σε αποδέχτηκαν. Επέλεξαν να σε αγαπήσουν συνειδητά. Επέλεξαν να  «νικήσουν» στο ποιος σε ξέρει καλύτερα.

‘Όμως παρ’ όλα αυτά η εκτίμηση παλεύει να αναγνωριστεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Η διακριτικότητα κράτησε το «διά» και μετακόμισε στην αδιαφορία σου. Τα μεγάλα λόγια, οι τρανταχτές πράξεις, η γείωση κι η ρηχότητα  τους σκέπασαν. Νιώθουν αδικία.Το κακό είναι ότι 

ξεχάσαμε να κοιτάμε στα μάτια. Και τα μάτια είναι εκείνα που τα λένε όλα.  Ξεχάσαμε να τους αναγνωρίζουμε ενώ το δικαιούνται, ξεχάσαμε να μην τους πληγώνουμε ενώ μας αγαπούν τόσο. Ξεχάσαμε να τους προστατεύουμε ενώ αυτοί το έκαναν. Ξεχάσαμε που είναι  «η γωνίτσα τους» ενώ αυτοί μας περιμένουν εκεί. 

Αλλά για πόσο; Για πόσο αντέχει κάποιος την αναμονή; 

Γενικό συμπέρασμα: Να μάθουμε να κοιτάμε τις γωνίες μας, γιατί εκεί πέρα μπορεί να κρύβονται οι θησαυροί που αρνιόμαστε να «σκύψουμε» να μαζέψουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=kLY6LkmzHUE 

Τ' ακούς;

Τον Δεκέμβρη του 16' , ίδια μέρα, έτρεμα "μην φύγεις" και δεν προλάβω να ανέβω με την τούρτα στο θάλαμο του νοσοκομείου..

Είναι ειρωνεία να σου λείπει ακόμη κι αυτή η στιγμή..

Χρόνια πολλά μοναδικέ μου.

Τι κι αν ξενοικιάζουμε ; )

Λένε πως οι πιο γερές φιλίες χτίζονται κατά την διάρκεια των φοιτητικών σου χρόνων. Λένε πως σ’ αυτά τα χρόνια γνωρίζεις άτομα που έχεις τόσο δυνατή χημεία λες και γνωριζόσασταν από πάντα. Λένε επίσης πως φτάνεις σε σημείο να μην τους θεωρείς φίλους ή κολλητούς αλλά οικογένεια. 

Λέω πως έχω δημιουργήσει αυτή την οικογένεια!

Ένας καφές, ένα άραγμα, μια κουβέντα, πολλές πλάκες και τρανταχτά γέλια  αρκούν για να δέσει αυτό που προανέφερα. Εντάξει κι αρκετά ξεφτυλίκια γιατί απευθύνομαι στην δική μου παρέα. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι για το Patras’ Next Top Models   ( ναι είναι η ομαδική μας συνομιλία.)

Σ αυτή την φαμίλια λοιπόν υπάρχει μια μάνα (Ναταλία) που κάθε μέρα θα έχει έτοιμο το ζεστό και νοστιμότατο φαγητό με μηδέν βοήθεια, μια γιαγιά (Μυρτώ) που θα φιλοσοφεί γι’ όλα και θα αναρωτιέται πως είναι έτσι η νεολαία σήμερα και φυσικά τέσσερα παιδιά. Η Λένα το παιδί καβγάς επειδή έτσι και το παιδί που φτιάχνει μόνη της παιχνίδια με το μυαλό της, παίζει μόνη της και κερδίζει μόνη της, η Σεβίνα που για να είναι ευτυχισμένη θέλει το ποδηλατάκι της, ένα ημερολόγιο κι άπειρα λουλουδάκια να μοσχοβολούν τριγύρω, η Διονυσία το παιδί μπορώ να σου κάψω το σπίτι κι ο λόγος; - Ρε συγνώμη ξεχάστηκα κι η Τσίβου που άμα την πληγώσεις το 2015 θα στο πει τυχαία το 2035 γιατί είναι πάνω απ’ όλα ανοιχτός χαρακτήρας!

Μια παρέα στην οποία δεν χωράει προσωπική ζωή γιατί απλά το σλόγκαν της είναι «Τι εννοείς ζωή σου; Ζωή μας» . Μια παρέα που έχει μοιραστεί κάθε χαρά, κάθε λύπη, κάθε επιτυχία, κάθε αποτυχία, κάθε απώλεια, κάθε άφιξη, κάθε τελευταίο 2ευρο στο πορτοφόλι. Καθημερινοί καφέδες που επιβάλλονται, βόλτες, σαπίσματα, ταξίδια, φωτογραφίσεις, γκρίνιες, παρεξηγήσεις,αναλύσεις, χορούς, ποτά, ξενύχτια κι άπειροι ύπνοι για να χεις να θυμάσαι.

Άνθρωποι που σε κάνουν καλύτερο, που βλέπουν τα καλά σου και τα επιβραβεύουν αλλά και τα μειονεκτήματα σου και με το να είναι στο πλάι σου σε βοηθούν να τα αλλάξεις. 

Κάθε χαρακτηριστικό της μίας γίνεται της άλλης, κάθε βλακεία μαγνητίζεται στην άλλη, κάθε άσχημο το διώχνει από την μια, η άλλη.

Μια ομάδα που την ενώνει η λέξη αμηχανία κι η λέξη drama. Μια φαμίλια με το σύνδρομο της «Queen» που αναλόγως την κατάσταση θα πηγαίνει σε κάποια το στέμμα! Μια κοριτσοπαρέα που δεν αφήνει την λέξη «βαρεμάρα» να κερδίσει ακόμη κι αν αράζει δέκα ώρες στον κόκκινο καναπέ με καφέ και τσιγάρα.

Άνθρωποι που μόλις συμβεί κάτι, τρέχουν να αναζητήσουν την άποψη και την αγκαλιά σου (καλά αυτό σε ειδικές περιπτώσεις)  – θυμήσου την αμηχανία που έλεγα-  για να βρεθεί η καλύτερη λύση στον εκάστοτε προβληματισμό. Φίλες που γνωρίζουν την ψυχοσύνθεσή σου απ’ τη φωνή, την έκφραση των ματιών και τη στάση του σώματός σου. Συντροφιά όπου ο χρόνος πάντα  είναι λίγος.

Και το θέμα είναι ότι πολλές φορές αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάρκεια του χρόνου αλλά το πόσο ποιοτικός είναι αυτός. Και τα χρόνια της φοιτητικής σου ζωής το αποδεικνύουν. Εμένα μου το απέδειξαν.
Ελπίζω ο καθένας, διαβάζοντας αυτό το κείμενο να ταυτίζεται και να ταξιδεύει σε δικές του τρέλες και στιγμές με άτομα όπως είναι οι παραπάνω κυρίες για εμένα.

Αν συμβαίνει αυτό νιώσε τυχερός! 

Υ.Γ  Guurls δεν θα φανταστούμε ποτέ την ζωή μας χώρια γιατί  έχουμε κάνει σχέδια που συμπεριλαμβανόμαστε όλες, θέλοντας και μη.

                                                                                                                  Σας αγαπώ πολύ.