Τι κι αν ξενοικιάζουμε ; )

Λένε πως οι πιο γερές φιλίες χτίζονται κατά την διάρκεια των φοιτητικών σου χρόνων. Λένε πως σ’ αυτά τα χρόνια γνωρίζεις άτομα που έχεις τόσο δυνατή χημεία λες και γνωριζόσασταν από πάντα. Λένε επίσης πως φτάνεις σε σημείο να μην τους θεωρείς φίλους ή κολλητούς αλλά οικογένεια. 

Λέω πως έχω δημιουργήσει αυτή την οικογένεια!

Ένας καφές, ένα άραγμα, μια κουβέντα, πολλές πλάκες και τρανταχτά γέλια  αρκούν για να δέσει αυτό που προανέφερα. Εντάξει κι αρκετά ξεφτυλίκια γιατί απευθύνομαι στην δική μου παρέα. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι για το Patras’ Next Top Models   ( ναι είναι η ομαδική μας συνομιλία.)

Σ αυτή την φαμίλια λοιπόν υπάρχει μια μάνα (Ναταλία) που κάθε μέρα θα έχει έτοιμο το ζεστό και νοστιμότατο φαγητό με μηδέν βοήθεια, μια γιαγιά (Μυρτώ) που θα φιλοσοφεί γι’ όλα και θα αναρωτιέται πως είναι έτσι η νεολαία σήμερα και φυσικά τέσσερα παιδιά. Η Λένα το παιδί καβγάς επειδή έτσι και το παιδί που φτιάχνει μόνη της παιχνίδια με το μυαλό της, παίζει μόνη της και κερδίζει μόνη της, η Σεβίνα που για να είναι ευτυχισμένη θέλει το ποδηλατάκι της, ένα ημερολόγιο κι άπειρα λουλουδάκια να μοσχοβολούν τριγύρω, η Διονυσία το παιδί μπορώ να σου κάψω το σπίτι κι ο λόγος; - Ρε συγνώμη ξεχάστηκα κι η Τσίβου που άμα την πληγώσεις το 2015 θα στο πει τυχαία το 2035 γιατί είναι πάνω απ’ όλα ανοιχτός χαρακτήρας!

Μια παρέα στην οποία δεν χωράει προσωπική ζωή γιατί απλά το σλόγκαν της είναι «Τι εννοείς ζωή σου; Ζωή μας» . Μια παρέα που έχει μοιραστεί κάθε χαρά, κάθε λύπη, κάθε επιτυχία, κάθε αποτυχία, κάθε απώλεια, κάθε άφιξη, κάθε τελευταίο 2ευρο στο πορτοφόλι. Καθημερινοί καφέδες που επιβάλλονται, βόλτες, σαπίσματα, ταξίδια, φωτογραφίσεις, γκρίνιες, παρεξηγήσεις,αναλύσεις, χορούς, ποτά, ξενύχτια κι άπειροι ύπνοι για να χεις να θυμάσαι.

Άνθρωποι που σε κάνουν καλύτερο, που βλέπουν τα καλά σου και τα επιβραβεύουν αλλά και τα μειονεκτήματα σου και με το να είναι στο πλάι σου σε βοηθούν να τα αλλάξεις. 

Κάθε χαρακτηριστικό της μίας γίνεται της άλλης, κάθε βλακεία μαγνητίζεται στην άλλη, κάθε άσχημο το διώχνει από την μια, η άλλη.

Μια ομάδα που την ενώνει η λέξη αμηχανία κι η λέξη drama. Μια φαμίλια με το σύνδρομο της «Queen» που αναλόγως την κατάσταση θα πηγαίνει σε κάποια το στέμμα! Μια κοριτσοπαρέα που δεν αφήνει την λέξη «βαρεμάρα» να κερδίσει ακόμη κι αν αράζει δέκα ώρες στον κόκκινο καναπέ με καφέ και τσιγάρα.

Άνθρωποι που μόλις συμβεί κάτι, τρέχουν να αναζητήσουν την άποψη και την αγκαλιά σου (καλά αυτό σε ειδικές περιπτώσεις)  – θυμήσου την αμηχανία που έλεγα-  για να βρεθεί η καλύτερη λύση στον εκάστοτε προβληματισμό. Φίλες που γνωρίζουν την ψυχοσύνθεσή σου απ’ τη φωνή, την έκφραση των ματιών και τη στάση του σώματός σου. Συντροφιά όπου ο χρόνος πάντα  είναι λίγος.

Και το θέμα είναι ότι πολλές φορές αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάρκεια του χρόνου αλλά το πόσο ποιοτικός είναι αυτός. Και τα χρόνια της φοιτητικής σου ζωής το αποδεικνύουν. Εμένα μου το απέδειξαν.
Ελπίζω ο καθένας, διαβάζοντας αυτό το κείμενο να ταυτίζεται και να ταξιδεύει σε δικές του τρέλες και στιγμές με άτομα όπως είναι οι παραπάνω κυρίες για εμένα.

Αν συμβαίνει αυτό νιώσε τυχερός! 

Υ.Γ  Guurls δεν θα φανταστούμε ποτέ την ζωή μας χώρια γιατί  έχουμε κάνει σχέδια που συμπεριλαμβανόμαστε όλες, θέλοντας και μη.

                                                                                                                  Σας αγαπώ πολύ.