«Αυτό είναι για σένα»

Αυτό είναι για σένα. Για σένα που τώρα παίζεις με το κινητό σου για να πνίξεις την ώρα σου, για σένα που τώρα στρίβεις το τσιγάρο σου για να ρουφήξει ο καπνός σου τις σκέψεις, για σένα που τελευταία στιγμή πατάς φρένο στο κόκκινο φανάρι μιας και ταξίδευες αλλού, για σένα που δεν βολεύεσαι μέσα σε ένα λεωφορείο φεύγοντας από κάποια αγάπη, για σένα που είσαι έξω στο πλοίο και χαζεύεις το απέραντο μπλε της θάλασσας ενώ σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν έπεφτες, για σένα που κοιμάσαι για να μην σκέφτεσαι ή για να δεις διαφορετικές εκδοχές των σκέψεων σου, για σένα που πίνεις τον καφέ σου για να αντέξεις σε μια δουλειά που σε πνίγει, για σένα που φώναξες τον φίλο σου για να βγάλεις άλλη μια μέρα, για μένα που είμαι ένας από σένα.

Για κάθε φάτσα και σώμα εκεί έξω, για κάθε μυαλό και καρδιά υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που έρχονται, σκάνε μπροστά σου κι αφήνουν χαρακιές μέσα σου. Σε αιφνιδιάζουν, σε αλλάζουν, σε καθορίζουν εν δυνάμει, σου δημιουργούν μια άλλη καθημερινότητα κι έχουν την απαίτηση εσύ να τις δεχτείς και να προσαρμοστείς.

Φτιάχνουν δικά τους «καταφύγια» μέσα σου και σημάδια πάνω στο σώμα σου για να σου υπενθυμίζουν ότι θες να ξεχνάς. Αυτές είτε φαίνονται, είτε όχι ονομάζονται πληγές.

Πληγές που «άνοιξαν» επάνω σου από μια προδοσία, από έναν χωρισμό, ένα σπάσιμο φιλίας, ένα ψέμα, από μια προσβολή, έναν θάνατο, μια αδικία, από κάποια αποτυχία. Πληγές που προήλθαν είτε από την οικογένεια σου, τον φίλο σου, την σχέση σου, το αφεντικό σου. Σε έκαναν να δειλιάσεις στο χαμόγελο, να αγκαλιάσεις το μαξιλάρι σου ψάχνοντας παρηγοριά, να τρέξουν ως τα χείλη τα δάκρυα σου, να πεις όχι σε μια έξοδο με φίλους, να κλειδωθείς στο δωμάτιο σου, να μην έχεις υπομονή με άλλους ανθρώπους, να μην σε χωράει ο τόπος για μέρες. Σου υπενθύμισαν ξανά πως είναι στην φύση του ανθρώπου να πληγώνει και να πληγώνεται και πως αυτό δεν θα πάψει να συμβαίνει.

Μέσα σε όλο αυτό όμως κάθε πληγή κάτι παίρνει και κάτι δίνει. Το σίγουρο είναι πως απ’ την φύση της πονάει. Άλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Αυτός ο πόνος όμως δεν κρατάει για πάντα. Μπορεί και φεύγει. Σκοπός είναι να «αγκαλιάσεις» την καθεμία πληγή σου ξεχωριστά και να την αναγνωρίσεις. Να δεις από που, πως και γιατί προήλθε. Να την αποδεχτείς ώστε να σου περάσει. Είναι μάταιο να προσπαθείς να διώξεις πληγές ή να μένεις στάσιμος κι άπραγος σε εκείνα που σου χάρισαν ανεξίτηλες χαρακιές. Να πέφτεις ναι, να παίρνεις όσο χρόνο θεωρείς ότι χρειάζεται αλλά, μέχρι εκείνο το σημείο το λειτουργικό, που δεν θα επηρεάζει την πρόοδο της ζωής σου. Που δεν θα σου τρώει πολύτιμο χρόνο. Που δεν θα σε έχει βολέψει στην στεναχώρια μιας οποιαδήποτε κατάστασης.

Για σένα λοιπόν που το διαβάζεις αυτό κι έχεις «κάποια πληγή», για μένα λοιπόν που το γράφω αυτό κι έχω μια «κάποια πληγή», για σένα που μόλις σου «έκλεισε», για μένα που μόλις μου «άνοιξε», έχω να μας πω πως πυγμή και θάρρος χρειάζεται. Κι ανθρώπους.Αυτοί λειτουργούν σαν τσιρότα σ’ αυτές.


"Ο πόνος λιγοστεύει όταν μιλάς για την πληγή σου"