Λένε πως όταν αγαπάς το φωνάζεις, το δείχνεις παντού, το
μοιράζεις με τις πράξεις σου, το γράφεις στο μέτωπο σου. Μα αν με ρωτάτε δεν με
έπεισαν ποτέ οι «μεγάλες» χειρονομίες και τα βαριά λόγια. Όταν κάτι έχει ουσία
δεν φωνάζει αλλά ούτε χάνεται στην σιωπή. Υπάρχει στην ένταση που πρέπει για να
το νιώσεις.. Κι αυτή είναι μια ένταση που δεν ρυθμίζεται, που δεν έχει πολύ ή
λίγο, που δεν καταλαβαίνεις την συχνότητα της.
Δεν είναι ένα βροντερό σ’ αγαπώ που θα γυρίσουν όλοι το
κεφάλι τους μα ούτε ένα..τόσο σιωπηλό που νιώθεις πως δεν χρειάζεται να υποθεί.
Αγάπα λοιπόν ουσιαστικά και διακριτικά.
Ανέκαθεν με γοήτευαν οι άνθρωποι που αγαπούσαν με τον τρόπο
που αγαπώ. Άνθρωποι που δεν φωνάζουν με την παρουσία τους, που στέκουν στην
γωνία –σχεδόν αόρατοι- κι είναι εκεί αληθινά χωρίς πολλά πολλά. Γι’ αυτό και
συνήθως δεν τους προσέχεις με την πρώτη.
Εκείνοι αν και δεν μιλούν πολύ, ξέρουν να παρατηρούν. Αφομοιώνονται με
το περιβάλλον γίνονται ένα μαζί του και δίνουν σημασία στις πιο μικρές
λεπτομέρειες. Μαθαίνουν να εκτιμούν
ανθρώπους και καταστάσεις, καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσο δείχνουν. Και
κάπου εκεί σ’ αυτή την γωνία υπάρχουν με
την μαγεία τους. Θα στέκονται με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν, θα σε
προσέχουν με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν, θα σε καρφώνουν με το βλέμμα που
μόνο αυτοί ξέρουν και εσύ θα παίρνεις την σιγουριά από την ήρεμη ύπαρξη τους.
Και δεν θα σου ζητήσουν πολλά. Απλά να μπαίνεις τίμια σ΄ αυτή την γωνίτσα που
είναι ποτισμένη με αγάπη για να νιώθουν χαρούμενοι. Να «αράζεις» εκεί σε
στιγμές που υπάρχει ανάγκη και χρόνος για να δείχνεις πως είσαι κομμάτι της πραγματικότητας
τους. Να τους κάνεις να γελούν για να φτάνουν στην ευτυχία. Να τους προσέξεις
παραπάνω για να κάνουν σαν μικρά παιδιά που κυνηγούν την προσοχή των γονιών τους
με ένα αστείο που έχει υποθεί δέκα φορές. Να αγκαλιάζεις την «κλειστοφοβία τους»
δείχνοντας πως οι φόβοι τελικά οδηγούν στην απόλαυση.
Η αγάπη τους έχει ουσία κι δεν παρουσιάζεται σαν περιτύλιγμα
λες και είναι ένα δώρο που μόλις άνοιξες και το έξω θα πάει ασυναίσθητα στα
σκουπίδια. Κι αν κάποτε νιώσεις χαμένος, εγκλωβισμένος αυτοί θα είναι εκεί για
να «χαϊδέψουν» το πρόβλημα σου, να το σπάσουν στα δύο, να βρούνε την λύση, να πετάξουν την μοναξιά
και την απόγνωση σου σαν πραγματικοί φύλακες άγγελοι.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί αγαπούν εσένα κι όχι το περιτύλιγμα σου.
Γιατί σε ήξεραν πριν τους γνωρίσεις, γιατί όταν σε παρατηρούσαν «δούλευαν» πάνω
σε σένα, γιατί έτσι σιωπηλά σε έμαθαν και σε αποδέχτηκαν. Επέλεξαν να σε
αγαπήσουν συνειδητά. Επέλεξαν να «νικήσουν»
στο ποιος σε ξέρει καλύτερα.
‘Όμως παρ’ όλα αυτά η εκτίμηση παλεύει να αναγνωριστεί γι’
αυτούς τους ανθρώπους. Η διακριτικότητα κράτησε το «διά» και μετακόμισε στην
αδιαφορία σου. Τα μεγάλα λόγια, οι τρανταχτές πράξεις, η γείωση κι η ρηχότητα τους σκέπασαν. Νιώθουν αδικία.Το κακό είναι ότι
ξεχάσαμε να κοιτάμε στα μάτια. Και τα μάτια είναι εκείνα που
τα λένε όλα. Ξεχάσαμε να τους αναγνωρίζουμε ενώ το δικαιούνται,
ξεχάσαμε να μην τους πληγώνουμε ενώ μας αγαπούν τόσο. Ξεχάσαμε να τους προστατεύουμε
ενώ αυτοί το έκαναν. Ξεχάσαμε που είναι «η
γωνίτσα τους» ενώ αυτοί μας περιμένουν εκεί.
Αλλά για πόσο; Για πόσο αντέχει κάποιος την αναμονή;
Γενικό συμπέρασμα: Να μάθουμε να κοιτάμε τις γωνίες μας,
γιατί εκεί πέρα μπορεί να κρύβονται οι θησαυροί που αρνιόμαστε να «σκύψουμε» να
μαζέψουμε.
