Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

«Ξέρω ένα μέρος που νιώθεις όμορφα. Στα σωστά χέρια.»



Δεν είναι λίγες οι φορές που πανικοβάλλεσαι με τον εαυτό σου κι είσαι έτοιμη για μάχη. 
Και πόσο ταιριάζει αυτή η λέξη; Μάχη, γιατί όταν σε πιάνουν οι ανασφάλειες σου τα βάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό λες και πιστεύεις ότι θα βγει κάποιος νικητής. Και συχνότερα αυτός ο αγώνας ανακοινώνεται όταν ερωτεύεσαι. Αρχίζεις και σε παρατηρείς πιο πολύ, κοιτάς, σε ξανακοιτάς, ρουφιέσαι, «ψηλώνεις», μαζεύεις μαλλί- το αφήνεις κάτω,πειράζεις το δέρμα σου, θυμώνεις, μετά βλέπεις τα καλά σου, μιλάς στον καθρέφτη σου και φεύγεις ήρεμη για τον καναπέ.
Μα αυτή η αντίδραση είναι λάθος! Κι υπάρχει μια αλήθεια. Τα κάθε μάτια βλέπουν διαφορετικά. Και τα κάθε χέρια αγγίζουν διαφορετικά. Όχι όπως  τα δικά σου εκείνη την κακή στιγμή. Αυτό το διαφορετικό πρέπει να βρεις.  Έναν άνθρωπο που θα αγαπάει όλα αυτά που σε αδύναμες στιγμές μισείς. Αυτή την κοιλίτσα που είναι πιο όμορφη όταν είναι στα χαλαρά της, αυτό το μαλλί που νιώθει πως «επαναστατεί» όταν το έχεις πιάσει ατσούμπαλα, αυτό το μάγουλο που απέκτησε καινούργιο φίλο εν ονόματι σπυράκι, αυτά τα φαγωμένα νύχια γιατί είσαι αγχώδεις τύπος και βαριέσαι να τα φτιάχνεις,αυτά τα ρούχα που είναι τα καθημερινά σου αλλά άμα λάχει γίνονται κι οι πιο άνετες πυτζάμες.
Αυτός ο άνθρωπος  λοιπόν ερωτεύεται το κάθε τι μικρό που στα μάτια σου γίνεται μεγάλο γιατί αυτό είναι εσύ και σίγουρα είναι αληθινό. Κι αυτός είναι ο άνθρωπος που έχει τα «σωστά χέρια» για εσένα. Αυτά που θα σ’ αγκαλιάσουν, θα ηρεμήσουν τις σκέψεις σου, θα πετάξουν μακριά την ανασφάλεια, θα σβήσουν την αμηχανία, θα πειράξουν τον νέο σου φίλο, θα φροντίσουν να πιάσουν το τηλέφωνο για να παραγγείλουν την πίτσα που επιθυμεί η ψυχή σου, θα χαϊδέψουν τα ατημέλητα μαλλιά σου και θα σου γράφουν με το άγγιγμα τους «είσαι τέλεια».
Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να νιώθεις ελεύθερος κι ο εαυτός σου στα χέρια άλλου. Είναι το τέλειο καταφύγιο για οποιαδήποτε στιγμή. Η τέλεια ασφάλεια στην ανασφάλεια. Ο τέλειος σύμμαχος στο είναι σου. Σ' αυτό το «μέρος»  λοιπόν να ακουμπήσουν  όλοι. Και στην τελική όταν σκέφτεσαι τα «κουσούρια» του άλλου δεν κρυφογελάς; Γελάς.. Απ’ αυτό και μόνο πόσο θετικά ξεπροβάλλουν!