"Το ωραιότερο όνομα είναι μπαμπάς"

“ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΜΠΑΣ”

Έχετε υπάρξει  ανάμεσα σε όμορφες ψυχές; Έχετε νιώσει ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι που είχατε αυτούς τους ανθρώπους κοντά σας; Ξέρατε ότι αυτό είναι ο θησαυρός της ζωή σας;

Πάμε πάλι..

Έχετε χάσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Νιώσατε σαν να σκίζεται το είναι σας χωρίς γιατρειά;

Χαμένοι ,λυπημένοι, κενοί.. Γνωρίσατε την απόγνωση; Ναι, απόγνωση. Κάθε απώλεια σε οδηγεί εκεί.

Θα μιλήσω για την απώλεια του πατέρα. Όπως πολλοί εκεί έξω έτσι κι εγώ έχασα τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της ζωής μου.. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει αυτός ο φόβος για κάθε αγαπημένο σου πρόσωπο  και πάντα τον θάβεις με γελοίες σκέψεις της καθημερινότητας για να μην σε παγιδεύει στα δικά του σκοτεινά καλούπια. Κι εκεί που τα χεις καταφέρει να αποβάλλεις αυτές τις σκέψεις γίνεται αυτό που πάντα φοβόσουν.. στα ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς κανείς να σε ρωτήσει..χωρίς κανείς να ξέρει τι θα σου κοστίσει εσένα.

Κι από την γεμάτη ζωή, συμπληρώνεις μια απώλεια. Κι αυτό το μυαλό σου τι να σκεφτεί και να διαχειριστεί; Εσένα; την υπόλοιπη οικογένειά σου ; Η το διαμαντάκι που έφυγε και δεν ξέρεις για πού.

Πιστεύω  ο καθένας μας έχει βρει ένα μέρος γι’ αυτούς που έφυγαν και δεν είναι πια κοντά μας. Για παράδειγμα εγώ προτιμώ το παντού. Μπαμπάκα  είσαι δίπλα μου στο δρόμο όταν περπατάω, το πιο φωτεινό αστέρι που λάμπει όταν πηγαίνω στις συναυλίες, το άτομο που θα υπάρχει κάπου όταν φοβάμαι στο σκοτάδι, στον καναπέ που σαπίζω τα απογεύματα πίνοντας καφέ, στο δάκρυα χαράς στις επιτυχίες μου, στην σκέψη μου όταν ξυπνάω κι όταν κοιμάμαι, στα όνειρα που δεν θέλω να τελειώσουν και σε κρατάνε ζωντανό. Λοιπόν  ας πούμε την αλήθεια όλοι κάπως έτσι το βιώνουμε. Είναι μια ζεστή παρηγοριά.

Ευτυχώς έχουμε το δικαίωμα και μπορούμε και φτιάχνουμε πολλές απ’ αυτές. Δηλαδή ποιο παιδί από μας δεν χαίρεται που έχει πάρει τον χαρακτήρα του μπαμπά του, το μυαλό του, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του; Μ αυτόν τον τρόπο μένουν  κομμάτια που δεν μπορούν να χωριστούν από κανένα θάνατο αλλά θα παραμένουν κι θα γίνονται πιο ισχυρά στο χρόνο. Αυτό δεν είναι μια παρηγοριά;

Η σχέση με τους γονείς μας είναι μοναδική. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να αναφερθώ στην σχέση πατέρα-κόρης. Πόσο παραμυθένια λόγια μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να την περιγράψεις; Στα μάτια μιας κόρης καθρεφτίζεται ο μπαμπάς ήρωας, ο πρίγκιπας της ζωής της, ο άνθρωπος πρότυπο, η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορεί να προσφέρει ένα άγγιγμα. Και στα μάτια του πατέρα; Δεν θα πω πολλά αλλά έχοντας την κόρη στην αγκαλιά του νιώθει« ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο όλο». Ίσως λίγο άδικο αυτό για τα αγόρια αλλά είναι μια γλυκιά αλήθεια.

Γι’ αυτό λοιπόν το μεγάλο ερώτημα είναι πώς να δεχτείς έναν κόσμο χωρίς το πλάσμα που ακούει στο ωραιότερο όνομα πατέρας; πώς να αποδεχτείς ότι αυτό το όμορφο πρόσωπο δεν θα το ξανά αντικρίσεις πέρα από κάθε αγαπημένη σου φωτογραφία; πώς να συνηθίσεις στην ιδέα ότι δεν θα ξαναφωνάξεις μπαμπά ακόμα κι αν θες να ρωτήσεις που είναι η μαμά. Να μην ξαναμυρίσεις την μυρωδιά του. Να μην τον ξανακούσεις να γελά, να τραγουδά ή να αναστενάζει από τα άγχη; Να λείπει από την καθημερινότητα που τόσο είχες αγαπήσει. Ακόμη και το μεσημεριανό φαγητό πλέον δεν είναι το ίδιο. Χάνει την γλύκα του. Η θέση είναι κενή. Το βράδυ δεν είναι ήρεμα. Πάντα λείπεις. 

Μερικές φορές το μυαλό κολλάει και νομίζει ότι είσαι μέσα και κοιμάσαι. Μπαίνω στο σπίτι κι από μέσα μου ρωτάω ακόμη την μαμά «που είσαι» όπως πάντα. Όλοι το ρωτάμε αυτό. Είναι σαν να το ακούω. Η καρέκλα έξω στην αυλή είναι άδεια. Τώρα όμως σε περιμένω εγώ μπαμπά. Σε περιμένουμε εμείς μπαμπά. Και κάθε παιδί θα περιμένει για πάντα τον μπαμπά του όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο και να μεγαλώσει. Δεν ξέρω αν όπως λένε όλα περνάνε. Εσύ για μας ήσουν κι είσαι αυτό το όλα που δεν θα αφήσουμε να περάσει ποτέ. Μια φορά μαζί, πάντα μαζί. Για κάθε άγγελο εκεί ψηλά ένα ευχαριστώ είναι λίγο, η περηφάνια πολλή και η αγάπη απεριόριστη.

Υ.Γ Ευχαριστώ για τα δυο μπλε μάτια που μου χάρισες φροντίζοντας να βλέπω χρωματιστό τον γκρίζο κόσμο.

   

Απόψε - Ματούλα Ζαμάνη